673 Replies to comments of my friend about EQUANIMITY (sama drishTi) वर्गों के मध्य सम दर्शन पर, कुछ व्याख्याओं के जवाब. సమదర్శనత్వం విషయంలో మిత్రుడు లేవనెత్తిన అంశాలకు జవాబులు

Herein pasted is the text of an email message received from my friend, who has provided us a different interpretation for the verse of "vidya vinaya sampannE" and the Equanimity (sama drishTi) discussed by us in post Nos. 670 and 671. Post 670 by ybrao-a-donkey, raised a question why our Swamijis are not treating buffalos-goats-camels on par with cows. Why do they treat cows alone as sacred. 671 contains an email message from my friend about my erroneous interpretation of verse "vidya vinaya sampanne". Now, we have received another email message from our friend which contains a more detailed explanation. I am reproducing it for public benefit. My reply is also given, for Reader's benefit.

ఆర్యా,

భగవద్గీతకు భాష్యాలు చాలామంది వ్రాసేరు. అయితే, సరియైన వ్యాఖ్యానాలు అతి తక్కువ. ఎందుకంటే సంస్కృత భాష స్వరూపమే అది. ఒక్కొక్క పదానికీ బహుళ అర్థాలతో విలసిల్లుతూవుంటుంది. ఒక పదానికి నిర్దుష్టంగా అర్థాన్ని సంస్కృత భాషలో నిర్దేశించిన వైయాకరణులు, భాషా పండితులు లేరు. అందుకే కొన్ని వేల వ్యాఖ్యానాలు వెల్లివిరిసేయి. మీరు ఆ శ్లోకాన్ని ఉటంకించారు కాబట్టి, నాకు తెలిసిన భాష్యం వేరు కాబట్టి, ఆ విషయాన్నే మీకు చెప్పాలనే ఉద్దేశంతో నాకు తెలిసిన విషయాలను మీతో పంచుకోవాలని, ఒక వైష్ణవ సంప్రదాయ భగవద్గీతా భాష్యంలోని విద్యావినయసంపన్నే అనే శ్లోక తాత్పర్యాన్ని మీకు పంపేను. అయితే అది అసంపూర్ణం. ఈ వేళ మళ్ళీ పూర్తి తాత్పర్యాన్ని పంపిస్తున్నాను. ఆ భాష్యంతో నాకెట్టి సంబంధమూ లేదు. అలాగే, ఆత్మ గురించి, రాముడి గురించి మీ భావనలతోనూ నాకు పేచీ లేదు.

నా ఉద్దేశం ప్రకారం రామానుజులవారి గీతాభాష్యమే అతి కచ్చితమైనది. ఒక శ్లోకాన్ని సరిగ్గా ఎలా అర్థం చేసుకోకపోతే ఎలటాంటి కువ్యాఖ్యానాలు వస్తాయో మీకు చెప్పడానికే నా ప్రయత్నం. అలాగే, చాతుర్వర్ణ్యం మయాసృష్టం అనే శ్లోకానికి కూడా అనేక కువ్యాఖ్యానాలు వెలిసేయి. నిజానికి చాతుర్వర్ణ్యం అంటే, బ్రాహ్మణ, క్షత్రియ, వైశ్య, శూద్రులు కారు. ఎందుకంటే, సృష్టిలో మానవులు ఒక్కరే లేరు. చేతనాలు, అచేతనాలు ఎన్నో వున్నాయి. దానికి సరియైన అర్థమేమంటే, దేవ, మానవ, తిర్యక్, స్థావర అని అర్థం. ఈ అసలైన అర్థాన్ని విస్మరించి, చెత్త అర్థాలతో కంపు చేసేరు కొంతమంది భాష్యకారులు. మీరు కూడా అవే భాష్యాలని ఉటంకించడం నాకు నచ్చక మీ అవగాహనను విస్తృతపరచే ఉద్దేశంతోనే నేను ఈమెయిల్ పంపేను.

భగవద్గీత గురించిన భాష్యకారులందరి వ్యాఖ్యానాలనూ సమగ్రంగా ఈ వెబ్సైట్ లో మీరు వీక్షించగలరు. Link: Click to go to http://www.bhagavad-gita.org/Gita/chapter-01.html

నేను రామానుజ గీతాభాష్యాన్ని పంపుతున్నాను. వీలుంటే చదవండి.

ఇది కేవలం మీ భగవద్గీతా తాత్పర్య అవగాహనను పరిపుష్టం చేసేందుకేనని మరొక్కసారి నొక్కి వక్కాణిస్తున్నాను.

విద్యావినయసంపన్నే శ్లోకం యొక్క పూర్తి తాత్పర్యం
విద్యావినయసమ్పన్నే బ్రాహ్మణే గవి హస్తిని | శుని చైవ శ్వపాకే చ పణ్డితాః సమదర్శినః || 18 ||

చాలా అందంగా ఒక్కొక్క పాదంలోను రెండేసి, రెండేసి జంటలని తను చూపిస్తున్నాడు. అంటే, సాధారణంగా తనను తాను చూసుకోవడం అనేది ఎవరైనా ఒక వ్యక్తికి కొంతకాలం సాధన చేస్తే అలవడుతుంది.

'తానెవడు అనేదాన్ని, 'దేహంకంటే తాను వేరట, తాను ఇలటాంటివాడట, తాను ఇలా ప్రవర్తించాలట. కర్మానుష్ఠానం చేయాలట. తాను శరీరంకంటే విలక్షణుడట' - ఇది యోగంలో కూర్చుంటున్నంతవరకో, జపంచేసుకుంటున్నంతవరకో, సాధన అనుష్ఠానం సాగుతున్నంతవరకో చూసుకోవడం కొంతవరకూ జరగవచ్చు.

కానీ, అదిమాత్రమే చాలదు. 'ఈ శరీరంలోనే కాకుండా చుట్టూవుండే ప్రపంచంలో, మనకి కనిపించే ప్రతివ్యక్తిలో వుండే ఆత్మకూడా యిట్లటాంటిదే' అనే జ్ఞానంకూడా తనకి కలగాలి. అంటే, ఇక్కడ మనకి చేసే ఉపదేశం ఏమంటే, 'ఆత్మల యొక్క సమదర్శిత్వాన్ని అలవాటు చేసుకోవాలి', అని చెబుతున్నాడు. అది కలిగితేనే నిజమైన సమగ్రజ్ఞానం కలిగినట్లు లెక్క. అంటే, ఇందులో మనకి రెండు థలు ఉపదేశం చేస్తున్నాడు స్వామి.

జ్ఞానంయొక్క వికాసదశలు రెండు. అందులో మొదటి దశ - 'దేహంకంటే తాను విలక్షణుడు. ఆ దేహంలో తాను ఏ రకమైన కర్తృత్వాదులు లేనివాడు'. దీనికంటే పై దశ ఏమిటీఅంటే, 'తాను ఏ విధమైన స్వరూపస్వభావాలు కలవాడో, ఈ కనిపించే ఇన్ని శరీరాలలో వుండే జీవవిశేషాలలో కూడా ఆ రకమైన స్వరూపస్వభావాలు మాత్రమే కలిగినవితప్ప మరొకరకంగా కాదు', అనే విషయాన్ని, 'తాను శరీరాలయొక్క మార్పు వున్నప్పటికిన్నీ కూడా లోపల ఆత్మల్లో మార్పువుండదు', అనే విషయం తాను స్పష్టంగా తెలుసుకోవాలి.

విద్యుత్‌ ప్రవహించేటప్పుడు రకరకాల వాహకాల్లోంచి విద్యుత్‌ ప్రవహిస్తుంది. 'అది లైట్ ద్వారా, ఫ్యాన్‌ ద్వారా, వీడియో ద్వారా టి.వి. ద్వారా, ఎలక్ట్రిక్‌ హీటర్‌ ద్వారా, లేక మరొకదాని ద్వారా, ఎన్నింటిద్వారా ప్రసరించినప్పికిన్నీ కూడా విద్యుత్‌ ఒకటే, ఒకే విధంగా వుంటుంది అన్నింలోంచి', అనే విషయం తెలియడం చాలా అవసరంకదా. అది తెలిస్తే నిజంగా విద్యుత్‌ గురించి తెలిసినట్లే లెక్క.

లేకపోతే, లైటులోంచి వచ్చే విద్యుత్‌ వేరు, బల్బులోంచి వచ్చే విద్యుత్‌ వేరు, వీడియోలోంచిలోంచివచ్చే విద్యుత్‌ వేరు, ఫ్యాన్లోంచి వచ్చే విద్యుత్‌ వేరు, హీటర్లోంచి వచ్చే విద్యుత్‌ వేరు - ఇలా ఉండదు కదా? కనక, మొదట మనం ఉపయోగించే విద్యుత్‌ కంటే ఇందులో వుండే విద్యుత్‌ వేరు కాదని తెలియాలి. 'ఇలాటి పరికరాలన్నింటిలో వుండే విద్యుత్‌ కూడా ఒకటే' అనే విషయం తెలిస్తే విద్యుత్‌ గురించిన సమగ్ర విజ్ఞానం కలిగినట్లు. అలాగే, 'ఆత్మల గురించిన విజ్ఞానం కూడా అదిగో అట్లటాంటి, అన్నింటిలోను సమదర్శిత్వ విజ్ఞానం కలిగినప్పుడే, నిజమైన జ్ఞానం పక్వత చెందినట్లు లెక్క, అది ఇలా వుండాలి', అని స్వామి, అందమైన ఆరువస్తువులని చూపించాడు .

విద్యావినయసమ్పన్నే బ్రాహ్మణే గవి హస్తిని అనే శ్లోకంద్వారా, తెలుసుకునే ప్రయత్నం చేద్దటాం. లోకంలో ఒక వ్యక్తిని మనం పైన కనిపించే ఆకారాన్నిబట్టి గుర్తిస్తటాం. ఆ ఆకారంలోకూడా పైన కనిపించేది వేసుకున్న వేషం. వేషం ఎంత బాగుంటే, 'ఓహ్, ఆ వ్యక్తి అంత ఉత్తముడో, ఉన్నతుడో' అని మనం అంటటాం. పైవేషం అంత బాగాలేకపోతే, ఆ వ్యక్తిలో పెద్ద ఏం విశేషం లేదని అనుకుంటటాం. అది, పైన వాడు వేసుకున్న వస్త్రాన్ని బట్టి గౌరవించడం.

'కానీ, దాన్నిబట్టి వ్యక్తిని గుర్తిస్తారా?' - 'కాదూ', అని అంటారు జ్ఞానులు. కానీ, లోకంలో గుర్తింపు బాహ్యంగా కనిపించేవాటినిబట్టే సామాన్యంగా సాగుతూవుంటుంది.

వస్త్రేణ వపు షా వాచా విద్యయా వినయేన చ వకారైః పఞ్చభిర్యుక్తః నరో భవతి పూజితః అంటుంది నీతిశాస్త్రం. వస్త్రేణ మొదట వస్త్రాన్నిబట్టి చూస్తాడు మనిషి, 'ఆహాహా, ఎంత బ్రహ్మటాండమైన టిప్ టాప్గా, నీటుగా డ్రస్‌ వేసుకొచ్చేడు, రండి రండి వేంచేయండి', అంటటాం మనం. వాడు లోపల ఎలటాంటివాడో మనకి తెలియదు. కానీ, పైన వేసుకున్న వస్త్రం ఎప్పుడు శోభిస్తుందీ అంటే, వపు షా ఆ వస్త్రానికి తగినట్టుగా, లోపల దేహంకూడా పుష్టిగా వుండాలి కదా. అయితే, దేహం పుష్టిగా వున్నంతమాత్రంచేత చాలదు.

వాచా వీడు మనిషికదా? పుష్టిగా వుండడం జంతువు కూడా వుంటుంది. 'మటాంచి బ్రహ్మటాండంగా బలిసిన ఒక 'పంది', ఫస్ట్‌క్లాస్‌గా వుండేది, బ్రహ్మండమైన డ్రస్‌ వేసుకొచ్చింది, దానికీ మంచి దేహాకారం వుంది కదా అని, 'రండి, రండి కూర్చోండి' అని ఆ 'పంది'ని ఆహ్వానిస్తామా? అంటే, కేవలం వస్త్రం, వస్త్రానికి తగిన శరీరంవుండడం మాత్రమే చాలదు. మానవుడికి వుండాల్సినది ఒక వైలక్షణ్యం వాడిలోని వాక్కు. కనక, వాక్కు మంచిదైందా, ఆదరించవచ్చు వాడిని.

వాఙ్మధుర్యే సర్వలోకప్రియత్వం అనికదా అంటూంటారు. 'వాక్కు మంచిదైతే లోకమంతా ప్రేమిస్తుంది. వాక్కు చెడ్డదయితే, పరుషమైతే, కఠినమైతే లోకమంతా వాడిని ద్వేషిస్తుంది', అంటూ మనవాళ్ళు చెప్పుకుంటూవుంటారు. కనక, మనిషికి కావలసింది పైనుండే కేవలం వేషం కాదు. కేవల ఆకారపుష్టి మాత్రం చాలదు, దానికి తగిన మంచి వాక్కు కూడా కావాలి.

వాక్కుంది కదా అని, ఆ వాక్కు అసంస్కృతమైన వాక్కు గనక అయినట్లయితే, మళ్ళీ అది ఎందుకూ పనికిరాదు, లోకానికి హానికరం. వాడికీ అవమానకరం. కనక, ఆ వాక్కు కూడా తగిన మంచివిద్యచేత సంస్కరించబడినది కావాలి. అంటే, తెలిసి క్రమంప్రకారం మాటలాడగలిగే వాక్కు వుండాలి. అలటాంటి వాక్కు వున్నప్పుడు ఆ విద్యని మనం గౌరవిస్తటాం. వాక్కున్నప్పటికిన్నీ కూడా తను సమాజంలో వెళ్ళినప్పుడు, వ్యక్తులతో వినయం కలిగి, పెద్దల దగ్గరకి వెళ్ళినప్పుడు ప్రవర్తించడంచేతకాని విద్య పెద్దగా శోభించదు. అసలు 'విద్యకి లక్ష్యమే వినయం' అనికదా అంటారు.

విద్యా దదాతి వినయం విద్యవల్ల వ్యక్తిలో వినయం రావాలి. వినయంవల్ల వాడు 'యోగ్యుడు' అని లోకం అని లోకం అంటుంది. 'యోగ్యుడు' అని లోకం గుర్తించగానే, వానికి కావలసిన వసతులేవో సమకూరుస్తుంది. వాడికి కావలసిన సంపదలు వాడికి చేకూరుస్తుంది. ఆ సంపదలవలన వాడు మంచిపనులు చేయగలుగుతాడు. వాడూ సుఖపడతాడు, తోటివాడినీ సుఖపెడతాడు. కనక, విద్యకి ప్రధానమైన లక్ష్యం వినయాన్ని సంతరింపచేసిపెట్టడం. ఇలటాంటి వినయాన్నిబట్టి విద్యని గుర్తిస్తటాం. విద్యనిబట్టి ఆ విద్యయొక్క వాక్కుని మనం గౌరవిస్తటాం. వాక్కునిబట్టి ఆ వ్యక్తి యొక్క ఆకారాన్ని మనం గౌరవిస్తటాం. ఆకారానికి గౌరవం దానికుండే పైన వస్త్రం. గౌరవించడానికి సాధనం కేవలం ఆకారమూ కాదు, కేవలం వాక్కూ కాదు, కేవలం విద్యాకాదు. ఇవన్నీ కూడా 'వినయం' మీద ఆధారపడివున్నాయని అంటూవుంటారు. దీన్నిబట్టి లోకంలో వ్యక్తుల యొక్క గుర్తింపు ఆధారపడివుటుంది. ఇది సామాన్యుల విషయంలో మన నీతిశాస్త్రకారులు చెప్పిన మాట. కానీ, 'లోకంలో వుండే వ్యక్తులలో జ్ఞానులని దేన్నిబట్టి గుర్తించాలి?', అని మనం ప్రశ్నవేసుకుంటే, శ్రీకృష్ణపరమాత్మ చెబుతాడూ,

'కేవలం పైనుండే ఆకారాలనిబట్టి కాదయ్యా గుర్తించడం'.

'మరి దేన్నిబట్టి?' - 'ఆ లోపలవుండే ఆత్మలయొక్క సమదర్శిత్వాన్ని మనం సాధించాలి' అని చెప్పేడు. పైన ఆకారం ఏది వచ్చినప్పటికిన్నీకూడా అది కర్మవల్ల ఏర్పడ్డ ఆకారం. ఆ కర్మ తొలగ్గానే, ఆకారం పోతుంది. ఆ శరీరం వాడికి వదలిపెట్టక తప్పదు. అందులోంచి వాడు వెళ్ళిపోతాడు. ఇది 'ముముక్షువు' గురించి చెప్పేది. బాగుపడగోరే, జీవించగోరే వ్యక్తి గురించి చేసే ఉపదేశం. ఊరికే జీవించగోరేవాడికోసం శ్రీకృష్ణుడి ఉపదేశం ఎందుకు గనక? కేవలం జీవించడంకోసం వాడికి లౌకిక కార్యాలు చాలు, ఆమాత్రం ఉపదేశం చాలు.

కానీ, ఇప్పుడు కృష్ణుడి యొక్క లక్ష్యం, ఊరికే జీవించడంగాక, 'ఒక్కమెట్టు పైకెక్కి తాను కూడా బాగుపడాలి' అని ఎవడైతే దేహంకంటే విలక్షణమైన, లోపల జ్ఞానానికి ఆధారమైన ఆత్మవస్తువుదాకా తన దృష్టిని ప్రసరింపజేస్తాడో, అలటాంటివాడికి, 'తాను ఏం చేయాలి' అనేది ఉపదేశం చేయడంకోసం ప్రారంభిచాడు. అది తెలుసుకోవాలనే కదా, అర్జునుడు కూడా శ్రీకృష్ణుడిని ప్రశ్నించాడు?

కనక, అలటాంటివాడి బ్రతుకుని 'ఉజ్జీవనం' అంటటాం. ఈ ఉజ్జీవించగోరే వ్యక్తి గుర్తించాల్సింది కేవల శరీరాన్ని కాదు. లోపలుండే ఆత్మని. ఈ ఆత్మలు అన్ని శరీరాలలో, పైనుండే చతుర్ముఖబ్రహ్మాగారి దగ్గరనుంచి ప్రారంభిస్తే, మనం చూసే గాలిలో ఎగిరే అతిసూక్ష్మక్రిమికీదుల లోపలవుండే జీవులదాకా అంతా సమానమైన ఆకృతి కలిగివుంటారు. ప్రతివాడూకూడా అణుస్వరూపులే. వాళ్ళందరికీ వుండే జ్ఞానంమాత్రం విభుస్వరూపం. కానీ ఆ జ్ఞానం కప్పబడివుంది, వారు చేసుకున్న కర్మవిశేషంచేత.

'ఇదిగో నేనుకూడా అలటాంటి ఒక కర్మవిశేషంచేత ఈ శరీరం పొందేను. వేరొక కర్మవిశేషంచేత, ఇలటాంటి జీవుడే అదిగో ఆ శరీరం పొందేడు. జీవుళ్ళలో తారతమ్యాలు లేవు, కానీ వాళ్ళు చేసుకున్న కర్మలలో వుండే తారతమ్య ప్రభావంచేత, దేహాల్లో కూడా తారతమ్యాలొస్తాయి' అని గుర్తిస్తాడు జ్ఞానం కలిగిన బుద్ధిమంతుడు, ఇది ప్రధానం', అని స్వామి చెప్పేడు.

అయితే, ఈ శరీరాలు ఏర్పడటంలో మూడు గుణాలుంటాయి. మనం ధరించే, ఈ ప్రకృతి, ఈ ప్రకృతి పరిణామమైన ఈ శరీరం వున్నదే, ఇది ప్రకృతివల్ల తయారైంది, ప్రకృతిలో మూడు గుణాలుంటాయి. అవి, సత్త్వమని, రజస్సని, తమస్సని మూడు.

అందులో ఈ మానవశరీరం తయారుకావడానికి ప్రధానమైన గుణం, ఆధిపత్యం వహించే గుణం 'సత్త్వం' అని అంటటాం. జంతువులు శరీరాలు ధరించడానికి ప్రధానమైన గుణం, ఆధిపత్యం వహించే గుణం 'రజస్సు' అంటటాం. ఆ జంతువులలోకూడా కొన్ని జంతువులు, ఆ మనుష్యులలోకూడా కొందరు మనుష్యులు ఆ శరీరాలు ధరించడానికి ప్రధానమైన కారణం, వారిలో తమస్సు ఆధిపత్యం వహించడం.

అందులోకూడా, ఒక్కోసారి సత్త్వం ధరించిన శరీరాల్లోవుండే వ్యక్తులలో కూడా సత్త్వం అధికమైన శాతంలో వుండేవారు, సత్త్వం తక్కువ శాతంలో వుండేవారు. అట్లాగే, రజస్సు ప్రభావంచేత, శరీరాలు ధరించినవాళ్ళలో కూడా రజస్సు అధికంగా వుండేవాళ్ళు, రజస్సు తక్కువగా వుండేవాళ్ళు వుంటారు. అంటే, ఏ గుణం ప్రధానంగా ఆధిపత్యం వహిస్తున్నా మిగతాగుణాలు కూడా వెనకాతల వుంటాయి.

గుణములు మూడూకూడా ఎప్పుడూ కలిసేవుంటాయి, ఈ ప్రకృతిలో వుండే శరీరాలు అన్నింలోకూడా. కేవల సత్త్వంగానీ, కేవల రజస్సుగానీ, కేవల తమస్సుగానీ, ఎక్కడా వుండనేవుండదు. ఇదంతాకూడా 'మిశ్రసత్త్వం' అని అంటారు. విరజానదికి ఈవల వుండే అపారమైన ఈ లీలావిభూతి ప్రకృతి అంటారే, 'ఇదంతా మిశ్రతత్త్వ మయము' అని మన శాస్త్రం నిర్ణయం చేసింది.

ఈ విరజానదికి ఆవల వుండేది మాత్రం, 'శుద్ధసత్త్వమైన ప్రకృతి' అని, దాన్ని 'పరమపదం' అనే పేరుతోటి వ్యవహరిస్తూవుంటారు. 'శుద్ధసత్త్వం' ఒక్కటే మనకి అక్కడ దొరకుతుంది తప్ప, ఈ ప్రకృతిలో చేరిన ప్రతివ్యక్తీ, ప్రతి శరీరమూకూడా 'సత్త్వ రజస్సు తమస్సు' గుణాలని మూడింనీ కలిగివుటాడు. ఒక్కొక్కసారి ఒక్కొక్కి ఆధిపత్యం వహించేటప్పుడు మిగతా రెండూ వెనకాతల అణగివుంటాయన్న మాట.

అణగివున్నంతమాత్రంచేత, 'అవి లేవు' అని అనుకోడానికి వీల్లేదు. పైకొచ్చినప్పుడు మాత్రం, 'ఓహో, ఇప్పుడు ఈ గుణం పనిచేస్తున్నట్లుందే', అంటూ ఆ బయటవాళ్ళు చూసే ప్రవృత్తినిబట్టి వెనకాతల ప్రభావం చూపే గుణాన్ని ఊహిస్తూవుంటాము. గుణాలు మన కింకి కనిపించేవి కావుగదా?

సత్త్వం అధికంగా వుండడంవల్ల ఇచ్చే శరీరం 'బ్రాహ్మణశరీరం' అంటాము. అందులో సత్త్వం మరీ అధికంగా వుంటే వాడు చక్కని విద్యని నేర్చుకుంటాడు. దానికి తగినట్లుగా ప్రవర్తిస్తాడు. అది లేదా? 'నేను కూడా బ్రాహ్మణుడనే' అని చెప్పుకోవడానికి పనికొస్తుంది తప్ప, బ్రాహ్మణుడిగా వుండాల్సిన లక్షణాలు వాడిలో ఒక్కికూడా వుండనేవుండవు. పేరుకు మాత్రం అదే. అదిగో అలా చూపిస్తున్నాడు స్వామి.

విద్యావినయసమ్పన్నే బ్రాహ్మణే అంటే బ్రాహ్మణుడిగా వాడు పుట్టి వుండవచ్చు, కానీ వాడికి విద్యగానీ, ఒకవేళ విద్యావంతు డైనప్పికీ దాని పరిణామంగా రావలసిన వినయంగానీ సుతరామూ వాడిలో లేకపోతే, వాడు చదువుకున్నవాడే గానీ 'చదువుకున్న మూర్ఖాగ్రేసరుడు' అంటటాం.

ఒక్కొక్కడు బ్రాహ్మణశరీరాన్ని ధరించకపోయివుండవచ్చు. కానీ, చక్కి విద్య విద్యకి తగిన వినయాన్ని వాడు కలిగివుండవచ్చు. వాడిలో సత్త్వం ప్రధానంగా ప్రభావం చూపిస్తున్నదన్నమాట. కనక, విడదీస్తున్నాడు స్వామి, విద్యావినయసమ్పన్నే పైన శరీరంతోి వాడు, చక్కి విద్యని నేర్చి, వినయం కలిగి, ఒకడుంటాడు. వీడు సత్త్వం అధికంగావున్న మనిషి. బ్రాహ్మణే రెండవది, వాడు 'నేను కూడా బ్రాహ్మణుడనే', అని చెప్పుకుంటూవుంటాడు, కానీ వాడిలో ఆ లక్షణాలు వుండవు. సత్త్వయోగ్యతైదేవుంది వాడికి, ఏదో ఒకనాటికి మళ్ళీ బాగుపడానికి. అంతవరకూ మాత్రమే.

కనక, సత్త్వంకలిగిన వాళ్ళలో ఇద్దరిని చూపించేడు. రజోగుణం కలిగినవాటిలో, జంతువులు కదా ప్రధానంగా రజోగుణం కలిగివుండేవి, వాటిని తీసుకుని దృష్టటాంతంగా చూపిస్తున్నాడు.

అందులోకూడా సత్త్వం వుంటూ, రజస్సు కూడా కొంచెం వుండేది ఒక జంతువు. అది గోవు. రజస్సు అధికంగావుండి, సత్త్వం దానిక్రింద అణగివుండేది ఏనుగు. గవి హస్తిని అవి ఒక రెండింటిని చెప్పేడాయన.

తమోగుణం చాలా అధికంగా వుండే జంతువులలో చెందినటువింది శునకము, అంటే కుక్క. మరి, దాన్ని మటాంసాన్ని తినే వ్యక్తివుంటుండే, వాడు అంతకంటే కూడా అల్పస్థాయిలో వుండేవాడు అంటారు. అంటే, తమోగుణమే వాడిమీద తన ప్రభావాన్ని అత్యధికంగా చూపిస్తూవుంటుంది. మిగతా రజస్సు, తమస్సులు చాలా క్రొద్దిగా అణగిపోయి వాడిలోవుంటాయి గనక, అదిగో ఆ గుణం ఆధిపత్యం వహించేవి అని రెండు చెప్పేడు.

శుని చైవ శ్వపాకే చ - శుని- శునకమునందు, శ్వపాకే చ- శునకమటాంసమును తినువానియందు అని. అర్థాత్‌, ఒక ఆరువర్గాలుగా చేసి మనకి చూపించాడు. అంటే, ఇక లోకంలో వుండే మిగతా అన్నింనీ కూడా ఒక్కొక్కదాన్ని ఒక్కొక్క వర్గంలో చేర్చుకోవచ్చు. ఎవరైనా విద్య, చక్కటి వినయం కలిగిన వ్యక్తులె వరైనా కనిపించారంటే సత్త్వగుణంలో చేర్చండి.

మనుష్యుల్లో ఎవడైనప్పికిన్నీ కూడా కేవలం వాడి శారీరకమైన యోగ్యతచేతనే, 'నేను గొప్పవాడిని' అని తాను చెప్పుకుంటూ, ప్రదర్శన చేసుకుంటూ తిరిగేడా, వాడిని బ్రాహ్మణతరగతిలో చేర్చండి.

అలాగే, కేవలం కాస్త జంతువుల్లా వుంటూ, అందులో కాస్త మంచి సాత్త్వికంగా ఒక జంతువువుంటే, దాన్ని గోవుల్లో చేర్చండి. రాజసంగా ప్రవర్తించే జంతువు వుంటే, దాన్ని ఏనుగుల్లో చేర్చండి.

తమస్సు అధికంగా కనిపించే మనుష్యులుగానీ, జంతువులుగానీ వుంటే దాన్ని శునకముల్లో చేర్చండి. అందులో అత్యంత నీచముగా, హీనముగా ప్రవర్తించేవాళ్ళున్నారా, శునకమటాంసమును తినేవాళ్ళ తరగతిలో చేర్చండి. అంటే, 'ఇది చాలా తక్కువది' అని శ్రీకృష్ణుడి ఉద్దేశం.

అయితే, ఈ రోజుల్లో కాలం మారడంచేతనో ఏమిటో మనకి తెలియదుగానీ, అసలు శునకమటాంసం తినడమే అదో పెద్ద గొప్ప అనుకుంటున్నారు. అంటే, మనిషి ఏస్థాయికి దిగజారుతున్నాడో దాన్నిబట్టి మనం తెలుసుకోవచ్చు.

మొత్తానికి ఆరువస్తువులని దృష్టటాంతంగా చూపించాడు. ఇవన్నీ పైన కనిపించే ఆకారములలో వివిధ మార్పులు. మనకి తెలియవలసింది ఏమి?

'మార్పులు శరీరాలలో ఎన్నున్నా, లోపలుండే ఆత్మల్లో మాత్రం మార్పులు లేవయ్యా, అన్నింలో సాగే ఆత్మలుకూడా సమాన ఆకారము, జ్ఞానము కలిగినవే. కానీ, ఆ జ్ఞానం ప్రకాశించే శరీరాలుమాత్రం మారుతున్నాయి. ఆ లోపలుండే ఆత్మని సమానంగా ఎవరు చూస్తాడో వాడే యోగ్యుడు', అని దాన్ని వివరిస్తాడు.

ఆత్మసాక్షాత్కారం పొందినవాడు అందరినీ సమదృష్టితోటి ఎట్లాచూడగలుగుతాడో, అలాటివాడు మంచివాళ్ళని ఎలా ప్రోత్సహిస్తాడో, చెడుప్రవృత్తులు కలిగినవాళ్ళని ఏ విధంగా జాలితో మార్పు చేస్తాడో, స్వామి మనకి వివరించడం కోసమని, మొదట ఆత్మసాక్షాత్కారం కలిగిన వ్యక్తికుండే యోగ్యతని వివరిస్తాడు.

పణ్డితాః సమదర్శినః- పణ్డితాః- 'పండితులు' అంటే, 'చెవులకు ఇంతింత కుండలాలు, మెడలో ఇంతింత మాలలు, నుదుట ఊర్ధ్వపుండ్రాలు పెట్టకుని, బ్రహ్మటాండమైన అంచులు కలిగిన పంచెలు వేసుకున్నవాళ్ళు' అని కాదు అర్థం. ఎవడికైతే చక్కి జ్ఞానము కలిగెనో వాడిని 'పండితుడు' అనటాంరు.

కలగవలసిన జ్ఞానం ఎవడికి కలిగిందో, వాడిని 'పండితుడు' అని అంటటాం. కలగాల్సిన జ్ఞానం ఏదీ అంటే, పైన ఆకారాలు, కొన్ని ఉత్కర్ష కలిగినవి, కొన్ని అపకర్ష కలిగినవి. కొన్ని మంచి శరీరాల్లా కనిపిస్తున్నాయి. కొన్ని అలా కనిపించడంలేదు.

ఇలాటి శరీరగతమైన ఉత్కర్ష, అపకర్షలు వున్నప్పటికిన్నీకూడా, 'ఆ శరీరాలన్నింటిలోవుండే జీవులంతాకూడా సమానమైన ఆకారం కలిగినవాళ్ళు, వీళ్ళంతా కర్మప్రభావంచేత వివిధములైన శరీరాలు ధరించినవారు' అనే జ్ఞానం ఎవరిలోనైతే కలుగుతుందో - అది కలిగించుకుంటే గానీ కలగనిది - అలా ఎవడిలో కలుగుతుందో, వాడినే 'పండితుడు' అని అంటటాం. సమదర్శినః పణ్డితాః 'ఆత్మల విషయంలో సమదృష్టి కలిగినవాడిని 'పండితుడు' అని మనం అంటటాం', అని స్వామి చెబుతున్నాడు.

అంటే, మనం ఆత్మలన్నింనీకూడా సమానంగానే గౌరవిస్తటాం. శరీరాల్లో రకరకాల తేడాలు ఏర్పడివుండవచ్చు. కొన్నికొన్ని ఉత్తమమైన కార్యాలని లోకహితకరంగా చేసే శరీరాలైతే మరింత బాగా చేయడానికి వాటిని ప్రోత్సహిస్తాడు. లోకానికి హానికరంగానూ లేక తనంతట తాను ఆత్మహానికరంగానూ ఎవడైనా ప్రవర్తిస్తుంటే అలాటివాడిని ఆపుతాడు. వాడిని జాలి తలుస్తాడు. 'వాడికి శ్రేయస్సు కలగాలి', అని ప్రార్థిస్తాడు. వాడిని మార్చే ప్రయత్నం చేస్తాడు. ఇది జ్ఞాని అయినవాడు చేసే పని.

'తాననెలాగైతే జ్ఞానాకారం కలిగినవాడో అలాగే ఆత్మలన్నీకూడా జ్ఞానం కలిగినవే. ఒక కర్మానుభవంకోసం తనకెలాగైతే ఈ శరీరం లభించిందో, మిగతావాళ్ళకీ అలాటిఏదో ఒక కర్మానుభవంకోసం లభించిన శరీరాలే తప్ప, ఆ కర్మానుభవం తొలగితే, నేన్లెలాగైతే ఉత్తమ ఆనందంతోటి ప్రకాశిస్తానో, వాడూ అలాటి ఉత్తమ ఆనందంతోటి ప్రకాశించవలసినవాడు మాత్రమే, అందులో ఏం తేడాలేదు', అనే విషయం స్పష్టంగా కలగడం చాలా కష్టమైనదే అనుకోండి, కానీ అలా ఎవడికైతే కలుగుతుందో వాడిని మనం 'సమదర్శి' అని అంటటాం.

అయితే, 'శరీరంకంటే ఆత్మ వేరు, దాన్ని సాక్షాత్కరించుకోవడమే లక్ష్యం' అనేది ఆత్మసాక్షాత్కారం కాదు అనేది మనకి కృష్ణుడు ఇక్కడ స్పష్టం చేస్తున్నాడు. మరేమి అంటే, అది కేవలం అందులోని మొదిమెట్టు మాత్రమే.

అంటే, తనలోనేకాకుండా, అందరిలోనూవుండే ఆత్మల్లోకూడా ఆయా శరీరాలకంటే అది వేరు. కనక, మనం శరీరాలనిబట్టి ఆత్మని ఎప్పుడూ కూడా దూషించడమో, ద్వేషించడమో తగదు. అవన్నీ నీలాటివే గనక, నిన్ను నువ్వు ఎంత బాగా ఆదరించుకుంటున్నావో, వాటినీ అంతబాగా ఆదరించడం నీకు అలవాటు కావాలి. ఆత్మని ఆదరించడం అలవాటు కావాలి. శరీరాలపై వుండే మార్పులనిబట్టి, వాటివాటి నియమం ప్రకారం నువ్వు ఆదరించడం, గౌరవించడం క్రమబద్ధం చేయడం, అది నీకు తప్పదు.

మన పిల్లవాడిని బాగా చదివించాలీ అని అనుకుంటటాం, వాడు బాగుపడాలని, మనంతవాడిని చేయాలని అనుకుంటటాం, కానీ, వాడు చిన్నపిల్లలతోటి ఆటలాడుతూనో, పాటలు పాడుతూనో, ఇతరమైన చెడుపనులకో వాడు గనక బానిసగా మారుతుంటే, వాడిని పట్టుకొచ్చి శిక్షించమా మనం? వాడిని తిరిగి మంచి మార్గంలో కి తిప్పాలి అని అనుకోమా? వాడు కూడా మనంతటవాడు కావాలి అని అనుకోమా?

అయితే, శారీరకంగా ఒకవేళ వాడిలోగనక కొన్ని లోపాలు, తాపాలు గనక వున్నట్లయితే, వాటిని సవరించే ప్రయత్నం చేస్తటాం, ఆత్మల్లో మాత్రం తారతమ్యం చూడకుండావుంటటాం.

కొంతమందికిది జపంలో కూర్చున్నప్పుడు, తపస్సు చేసుకుంటున్నప్పుడు కలుగుతుంది. 'కానీ, అంతమాత్రమే కలిగితే అది ఆత్మసాక్షాత్కారం పండినట్లు కాదు', అంటాడు శ్రీకృష్ణుడు.

విద్యావినయసమ్పన్నే బ్రాహ్మణే గవి హస్తిని 'నువ్వు నీ సమాధిలోంచి బయటకొచ్చేసి, సమాజంలో తిరుగుతూ రకరకాలైన వ్యక్తులతోటి కలసివుండేటప్పుడు, 'ఆయా ఆయా రూపాల్లోవుండే తారతమ్యాలని చూసినప్పుడు కూడా, ఆ లోపలవుండే ఆత్మలు సమానాకారం కలవే, ఈ పైన ఏర్పడే శరీరాలన్నీకూడా కర్మవల్ల ఏర్పడినవి', అనే విజ్ఞానం నీలో కలగాలి. ఆ నిష్ఠ నీలో అప్పుడుకూడా కలగాలి. అంటే, శరీరాలమీదనుంచి దృష్టి మరలి, శరీరాల లోపలవుండే ఆత్మదాకా వెళ్ళగలగాలని అర్థం. 'అది నిజమైన ఆత్మసాక్షాత్కారం' అంటటాం.

అంటే, ఇందులో కొన్ని మెట్లు చెప్పేడు. ఒకి, 'శరీరంకంటే ఆత్మ వేరు' అని తెలుసుకోవడం, రెండు, 'అన్ని శరీరాల్లోనూ అలాగే వేరుగా వుండే ఆత్మలు, అవన్నీ కూడా సమానాకారం కలవి', అని సమాధి లో తెలుసుకోవడం, సమాధినుండి బయటకి వచ్చిన తరువాతకూడా ఆ రకమైన జ్ఞానం కలిగి ప్రవర్తించడం.

నిజంగా, జపం చేసే ప్రతివాడూ చాలా బుద్ధిమంతుడిలాగే వుంటాడు. అందరిమీదా సహృదయమే కనిపిస్తుంది. కానీ, బయటకొచ్చి అందరితో తిరిగేటప్పుడు మాత్రం, కొందరిని తాను ఒకరకంగా చూడడం, మరికొందరిని మరొక రకంగా చూడడం, రకరకాల ప్రవృత్తులు సాగించడం, మనకి కనిపిస్తూవుంటుంది.

అది లేకుండావుండే స్థాయి 'చివరిస్థాయి' అంటటాం. 'అదే నిజమైన ఆత్మసాక్షాత్కారానికి సాధనం బ్రహ్మజ్ఞానం ప్రకారము', అని మన యామునాచార్యులు వివరిస్తూ చెప్పేరు.

ఇది కలగాలి, ఈ జ్ఞానం ప్టుాలి, పుట్టేట్లుగా మనం ప్రయత్నం చేయాలి. నిజానికి ఇది చాలా కష్టం. మనకి ఎలా చూడాలనిపిస్తుందంటే, 'పైనుండే ఆకారాలనిబట్టి లోపల ఆత్మలనికూడా వేరు వేరుగా చూడాలి', అని అనిపిస్తూవుంటుంది. ఇది పోవాలంటాడు కృష్ణుడు.

'పై ఆకారాన్ని నువ్వు మరిచిపోగలగాలి. లోపల ఆత్మను నువ్వు గుర్తించగలగాలి. పైగా ఆకారాన్నిబట్టి లోపల ఆత్మను వేరు చేయకుండా చూడగలగాలి. ఆకారాలని మరిచిపోవడమంటే వాిని గుర్తించకపోవడంకాదు.

కానీ, వీటి తారతమ్యాలన్నిటి లోపలి ఆత్మలలో తారతమ్యాలుంటాయని, 'ఇదండీ, ఆవు శరీరమండీ, ఇందులోవుండే ఆత్మ చాలా మంచి ఆత్మ. ఇదండీ, కుక్క శరీరమండీ, ఇందులోవుండే ఆత్మ చాలా నికృష్టమైనదండీ, ఇదిగో వీడండీ, బ్రహ్మటాండమైన చదువువున్నవాడండీ, వీడిలోవుండే ఆత్మ చాలా మంచిదండీ, వీడు డబ్బున్నవాడు గనక, ఈ ఆత్మా మంచిదే, ఇదిగో వీడు బీదవాడు, అడుక్కునేవాడు, లేకపోతే పూరిగుడిసెలో వుండేవాడు గనక, వీడిలో వుండే ఆత్మ చాలా హీనమైనది', అనే భావం కూడదు.

చాలామంది మనకి ఈ శ్లోక తాత్పర్యం చెబుతూ, 'చదువుకున్నవాడిని, బ్రాహ్మణుడినీ, గోవునూ, ఏనుగునూ, శునకమునూ, శునకమటాంసము తినువాడినీ, ఎవరు సమానంగా చూస్తాడో', అని అంటూ ఉంటారు. కానీ, కృష్ణుడు ఆ మాట చెప్పలేదిక్కడ. విద్యావినయసమ్పన్నే అంటూ సప్తమీవిభక్తి ప్రయోగిస్తున్నాడు. 'ఆతనియందు', 'బ్రాహ్మణుడని పిలిచేవానియందు', 'గో' అని ఆకారం కలిగినదానియందు'. 'ఏనుగు' అని ఆకారం కలిగిన వస్తువునందు', 'శునకమునందు, శునకమటాంసము తినే శరీరమునందు', ఈ 'అందు, అందు' అంటుందంటే అది 'సప్తమీ విభక్తి' అంటటాం. 'సప్తమీ' అంటే 'అధికరణాన్ని చెబుతుంది' అంటారు.

అధికరణమంటే, ఇప్పుడు బల్లమీద మనం గనక కూర్చునివుంటే, మనకు ఆధారంగా వుండే ఒక బల్ల. ఇప్పుడీ బల్ల అధికరణమంటటాం. బల్లమీద మనం వున్నటాం. అలాగే, ఈ చేతిమీద మనం ఒక ఏదైనా ఒక వస్తువుని పెడితే, ఈ చేతిని 'అధికరణము' అం. ఈ అధికరణంమీద ఒక వస్తువు ఆధారపడివుంది, దీన్ని 'ఆధేయము' అంటారు. ఈ అధికరణాన్ని చెప్పేటప్పుడు సప్తమీలో చెబుతారు. 'భూమియందు వస్తువు, చేతియందు వస్తువు', ఇలా చెబుతుంటారు.

కానీ, ఎక్కడ సప్తమీ విభక్తి సంస్కృతంలో ప్రయోగిస్తే, 'ఆ సప్తమీవిభక్తితో ప్రయోగించినదానియందు వున్న ఒకి' అని అర్థం. ఇది ఎప్పుడూ మనం జ్ఞాపకం పెట్టుకోవాలి. అక్కడ, 'బాగా చదువుకున్నవానియందు, బ్రాహ్మణునియందు, సామాన్యునియందు, అలాగే ఏనుగునందు, ఆవుయందు, శునకమునందు, శునకమటాంసభక్షకుని యందు', అని ఎప్పుడైతే చెప్పేడో, ఆ చెప్పడంలో అక్కడ ప్రధాన లక్ష్యం 'శరీరాలన్నీ సమానం' అని చూడ్డం కాదు.

'మరి?' - ఆయా శరీరాల్లో వుండే ఆత్మలనీనీ సమానాకారంగా వుంటంయని చూడడమే నిజమైన పటాండిత్యపు లక్షణం. శరీరాలన్నీ ఒకటే ఎలాగవుతాయి? కుక్కా మనిషీ ఒక్కి అవుతారా? ఏనుగూ ఆవూ ఒకటవుతాయా? కారు కదా? ఆకారాల్లో మనకి మార్పులు కనిపిస్తున్నాయి. లక్షణాల్లో మార్పులు కనిపిస్తున్నాయి. ప్రవృత్తుల్లో మార్పులు కనిపిస్తున్నాయి. వాటి స్థానాల్లో మార్పులు కనిపిస్తున్నాయి. ఈ వేరు వేరుగా కనిపించేవాటన్నింనీ ఒకటే అనుకున్నాడంటే, వాడికి వుండాల్సిన జ్ఞానం సక్రమంగా లేదన్నమాట.

కనక, 'వాటన్నింనీ కలగలుపు పెట్టేసి, చేసేసి చూడ్డం' అనికాదు అక్కడ స్వామి చెప్పేది, వాటిలోవుండే ఆత్మలన్నీ కూడా సమానము, శరీరాలు కావు. అయితే, నువ్వు ఆత్మల్లోవుండే సమానత్వాన్ని భావించి, 'అప్పుడు శరీరాలని గుర్తించాలో, గౌరవించాలో దూరంగావుంచాలో, దరికి చేర్చాలో, లేకపోతే వాటిని కాస్త శిక్షణ యివ్వాలో, మంచిగా ప్టోలో, లేకపోతే వాటిని కాస్త నియంత్రించాలో', ఇది నువ్వు ఆలోచించు. ఆలోచించి దేన్నీ ద్వేషించకు, దేన్నీకూడా హీనం అని తలవకు. ఒకవేళ అలాటిం స్థితిలోవున్నట్లయితే వాటిమీద జాలిపడు, పైకి తెచ్చే ప్రయత్నం చేయి. ఇది మనం గుర్తించాల్సింది.

పైనుండే శరీరాలన్నీ కూడా పంచభూతాలతో తయారైనవి. పంచభూతాలంటే, 'మట్టి, నిప్పు, నీరు, గాలి, ఆకాశం' అని అంటారు. ఈ అయిదింటి కలయికగా ఏర్పడ్డవే ఇవన్నీకూడాను. ప్రతివాడూ అలాగే తయారైనవాడే. బాగా చదువుకున్నవాడు, లేదా ప్రపంచాన్ని పరిపాలించే వ్యక్తి శరీరాలు కూడా ఈ అయిదు భూతాలతోటే తయారయ్యేది. రోడ్డుమీద తిండిలేక మూలపడివుండే ఒక వ్యక్తి శరీరం కూడా వాటితోటే తయారవుతుంది. కనక, వాడికి గొప్పద్రవ్యంతోటి, వీడికి హీనద్రవ్యంతోటి తయారవదు. శరీరాలు తయారవడానికి, అందరికీ ఈ పంచభూతాలే కారణం. ఆ శరీరాలు ఆ పనిచేస్తున్నాయంటే, వాటికి ఎంత కర్తృత్వం వుంటుంది?

ఆ లోపల వాడున్నాడు గనక, జ్ఞానం వుంది గనక ఆ శరీరం పనిచేస్తోంది, ఎవడైనా ఒకడు రావణాసురుడిలాగా ప్రవర్తించేడూ అంటే ఆ శరీరానిదికాదు తప్పు. ఆ వ్యక్తియొక్క పూర్వపు వాసనల ప్రభావం అది. కనక, వాటిది ఆ దోషం. వాటిని క్రమబద్ధం చేసే ప్రయత్నం చేయాలి. 'అది శరీరం ద్వారా చేస్తావా, లేక ఆత్మకి జ్ఞానం కలిగించేటట్లుగా నువ్వు చేసే ఉపదేశం ద్వారా చేస్తావా, నువ్వు ఏది సాధనంగా అవలంబిస్తావూ' అనేది వేరే విషయం. కానీ, నువ్వు గుర్తించాల్సింది మాత్రం ఉత్తి శరీరం ఏమీ చేయదు. ఉత్తి ఆత్మ ఏం చేయదు. ఇది రెండూ కలసిచేస్తాయి.

రామాయణంలో రావణాసురుడు చనిపోయాడు. విభీషణుడిని పిలిచి రామచంద్రుడు, 'నాయనా, విభీషణా, నీ అన్నకు దహనసంస్కారాలు చేయవోయ్‌', అన్నాడు. 'ఛీ, ఛీ, నేను చేయను', అన్నాడాయన. 'ఏమీ', అని అడిగేడాయన. 'ఇతన్ని గనక నేను దహనం చేసినట్లయితే, ఈ పాపిష్టివాని పాపాలలో నేను కూడా భాగం పంచుకున్నట్టవుతుంది గనక నేను చేయను', అన్నాడు.

'అయ్యో! పిచ్చివాడా, ఎవరిని నువ్విప్పుడు ద్వేషిస్తున్నావు, పాపాలు చేసినవాడు ఎవడటాంవూ?', అడిగేడు రామచంద్రుడు. 'వీడే', అన్నాడు ఎదురుగుండా వున్న రావణుడి శవాన్ని చూపిస్తూ.

'ఎవడైతే పాపాలు చేసేడో, వాడు పోయేడయ్యా, ఇంకా ఎక్కడున్నాడు రావణాసురుడు? అక్కడ పడివున్నది శరీరం. ఎవడితోనైనా మనం ఒక వైరం పెట్టుకున్నా, ప్రేమపెట్టుకున్నా ఎంతవరకూ పెట్టుకుంటటాం? ఆ శరీరంలో ఆ జీవుడు చేరివున్నంత వరకే ఈ ప్రేమలు. జీవుడు దాన్లోంచి విడిపోయాక మనకి ప్రేమలు, ద్వేషాలు ఉంటాయా? అది ఉత్తిశరీరం. అంటే, అది పంచభూతాల కలయికే కదా?

పంచభూతాలలో నువ్వు దేనిమీద ద్వేషం పెట్టుకుంటటాం? గాలిని ద్వేషిస్తావా, గట్టిగా వీస్తోందని, లేకపోతే వీయడం మానేసిందని? ఉక్కబోస్తుందటాంవు, ఫ్యాన్‌ వేసుకుంటావు, లేకపోతే విసురుకోవడం ప్రారంభిస్తావు తప్ప, 'గాలీ, చూడు నిన్నిప్పుడు ఏం చేస్తానో' అని బయలుదేరతావా? ఆకాశం మీద ద్వేషం పెట్టుకుంటావా? లేకపోతే, ఎప్పుడైనా ఒకవేళ నడుస్తున్నప్పడు కాలికి ముల్లు గుచ్చుకుందని, ఆ మట్టిని ద్వేషిస్తావా? అలాచేస్తే పిచ్చివాడంటారు.

రాయి తగిలింది, రాయిమీద ద్వేషం పెంచుకుంటావా? అది అచేతనం, దానిమీద నీకు ద్వేషమేమి, ప్రేమఏమి? నిప్పు తాకింది, నీళ్ళు మీద పడ్డాయి, వానొచ్చింది. వానమీద దెబ్బలాడతావా? మేఘాన్ని కోప్పడతావా? లేక నీళ్ళని ప్రేమిస్తావా? ఇది 'వెఱ్ఱితనం' అంటారు. ఈ అయిదు భూతాల్లో దేనితోనూ నీకు మైత్రీ లేదు, శత్రుత్వమూ లేదు. వాటి కలయిక మీద ఏర్పడ్డ శరీరంమీద మాత్రం నీకు మైత్రి ఏమిటయ్యా, ద్వేషమేమిటయ్యా? వాటిని ఆశ్రయించుకునివున్న జీవుడితోటి అది ఆ పని చేసింది గనక నీకు కలిగింది ఆ ద్వేషం. కానీ, ఆ జీవుడు ఎప్పుడో వెళ్ళిపోయాడు. వెళ్ళిపోయిన జీవుడిమీద ద్వేషం పెట్టుకుని నువ్వు సాధించేది ఏం లేదు. నువ్వు చేయగలిగింది ఏం లేదుగనక దీనిమీద నువ్వు ద్వేషం పెట్టుకుని లాభంలేదు.

మరణాన్తాని వైరాణి వైరాలెప్పుడూ కూడా మరణందాకానే. ప్రేమలూ మరణం దాకానే. ఆ తరువాత నీకు ద్వేషాలు ఏముటాంయి గనక. కనక, సంకోచాలు అవసరంలేదు, చేయి సంస్కారం. నువ్వు చేయకపోతే నేను చేస్తాను', అన్నాడు రాముడు. అంటే, ఆ లోపలుండే జీవుల విషయంలో వుండాల్సిన దర్శనం అతనికి వుంది గనుక, వాస్తవాన్ని అతడు గుర్తించాడు. పాపం, విభీషణుడికి ఆ జ్ఞానం లేదు గనక, 'అయ్యో! ఇతడు నాకు శత్రువు' అనుకున్నాడు శరీరాన్ని చూసి.

'కనక, శరీరాన్ని చూసి ద్వేషించడం, ప్రేమించడంలాటివి తగవు. శరీరాల్లో వుండే హెచ్చుతగ్గులనిబట్టి, మనం ప్రేమించడం, ద్వేషించడం తప్పు. అందులో వుండే ఆత్మలని చూసి, నువ్వు ప్రేమించు, ద్వేషించు. ఆ ఆత్మలు మంచిమార్గంలో వున్నట్లయితే నువ్వు ప్రేమించు. పైశరీరంతోబాటుగా అవి చెడుమార్గంలో వున్నట్లయితే, దాన్ని సరయినమార్గంలో పెట్టేట్టుగా నువ్వు చూడు, చేయి.చేతకాకపోతే జాలిపడి, వాడికోసం ప్రార్థన చేయి'.

ఆ పైన కనిపించే శరీరాలకి వెనకాతల వుండే ఆత్మలయొక్క సామ్యం, వాటియొక్క ఆకార సమానత్వాన్ని శ్రీకృష్ణుడు అర్జునుడికి ఉపదేశం చేస్తున్నాడు. 'ఇది జ్ఞానం కలిగినవాడికి కలిగే సాక్షాత్కారం సుమా', అని వివరిస్తాడు. మనచుట్టూవుండే ప్రపంచంలో, రెండు వస్తువులు వున్నాయి. ఒకి, పైన కనిపించే ఆకారాలు. రెండు, ఆ ఆకారాలకి వెనకాతల వుండే ఒక చైతన్యపదార్థం.

వెనకాతలవుండే చైతన్యపదార్థం మన కింకి కనిపించదు. కానీ, అది లేకపోతే పైనుండే ఆకారాలు నడవవు. ఆ వెనకాతల చైతన్యపదార్థాన్నిబట్టి పై ఆకారాన్ని మనం గుర్తిస్తటాం, ప్రేమిస్తటాం, ఆదరిస్తటాం. ఆ వెనకాతల వుండే చైతన్యపదార్థం గనక ద్లాోంంచి తొలగితే దాన్ని 'శవం' అం. దాన్ని దూరంగా వుంచడమో, లేక కింకి కనిపించకుండాచేయడమో చేస్తటాం. ఈ రెండూ ఎలావుటాంయనే విషయాన్ని ఎవడైతే స్పష్టంగా తెలుసుకుటాండో వాడే ఉత్తమజ్ఞానం కలిగినవాడని అర్థం.

కొంతకాలం ఈ చైతన్యపదార్థం ఇందులోవుంటుంది. 'అది ఎంతకాలం' అనేది ఇదమిత్థంగా ఎవడైనా చెప్పడం కష్టం. కానీ, ప్రతివాడికీ ఒక సమయమైతే నిర్దేశింపబడివుంటుంది. ఆ సమయం కాగానే, ఆ రెండూ విడిపోవడం అనేది జరుగుతుంది. కొంతమంది జ్యోతిష్కులలాింవారు చెయ్యి చూసో, గ్రహాలనిబ్టో ఇంతకాలం అని చెబుతుటాంరు, అలా జరగవచ్చు, జరగకపోవచ్చు. కొంతవరకూ వాళ్ళు దాన్ని బహుశా ఊహించగలుగుతారేమో. కానీ, 'ఎందుకోసం ఈ రిెంకీ సంబంధం ఏర్పడిందీ', అనే విషయాన్ని చెప్పగలిగింది ఒక్క శాస్త్రం మాత్రమే. 'వెనకాతల వుండే చైతన్యపదార్థానికి 'జీవుడు' అని పేరు. ఆ జీవుడు ఎంతోకాలంగా ఈ పైన కనిపించే ప్రకృతిలో తిరుగుతూవుండడంచేత ఏర్పడ్డ కర్మప్రభావంచేత, అందులో కొంత కర్మను అనుభవించడంకోసం ఇలా శరీరాలు దర్శిస్తాడు', అని మనకి శాస్త్రం చెబుతోంది.

'ఈ పైన కనిపించే శరీరాలలో చాలా రకాలుటాంయి. లోపలవుండే చైతన్యపదార్థాలలో తేడావుంటుంది. ఈ చైతన్యపదార్థం అన్నింలోనూ సమానంగానేవుంటుంది. ఉన్న తేడా అంతా దాని కర్మల యొక్క నిష్పత్తిలోమాత్రమే. ఆయా తేడానిబట్టి, ఆయా శరీరాలు ఏర్పడతాయి', అని మనకి శాస్త్రం చెబుతుంది.

'ఆ శరీరాలలో కొన్ని మనుష్య శరీరాలు, కొన్ని జంతుశరీరాలు, కొన్ని పక్షిశరీరాలు, కొన్ని వృక్షశరీరాలు, కొన్ని ప్రాణంలేకుండా పడివుండే శరీరాలు'... ఇలా మనకి కనిపిస్తున్నాయి.

'మళ్ళీ, మనుష్యశరీరాలలోకూడా ఎన్నోరకాలు. అందులో ఎన్నో వర్ణాలు, ఎన్నో కులాలు, ఎన్నో జాతులు, ఎన్నో రంగులు, ఎన్నో రకాలైన ఆకారాల మార్పులు, ఆ మార్పులన్నీకూడా ఏర్పడ్డానికి కారణం ఆ వెనకాతలవుండే చైతన్య పదార్థమైన జీవుడియొక్క కర్మవాసనల ప్రభావం', అని మనకి శాస్త్రం చెబుతుంది.

ఆ కర్మప్రభావం తొలగిందా, దీనిలోంచి బయటకు వచ్చిన జీవుడు, ఎప్పుడూ కూడా కేవలం ఆనందంతో వుటాండు. జ్ఞానమే అతడి స్వరూపం, జ్ఞానమే అతడి గుణంకూడాను. ఈ ప్రకృతిలో తతిమా ఏ పదార్థానికీకూడా 'జ్ఞానం' అనేదిలేదు, వాిలో రంగులున్నాయి, రూపాలున్నాయి, వాటి వాసనలున్నాయి, వాటికి రుచులున్నాయి, వాటిలోంచి శబ్దాలొస్తాయి. కానీ, తెలివీ అనేది మాత్రం ఏ ఇతర పదార్థానికీ లేదు. కేవలం ఆ వెనకవుండే చైతన్య పదార్థానికి తప్ప, జీవుడికి తప్ప. జీవుడు, 'తాను ఈ దేహంలోకి ఎందుకోసం వచ్చాను', అనేది గుర్తించగలడు గనక, శాస్త్రం అతడికోసమే బయలుదేరింది, మిగతావాటికి శాస్త్రం అక్కరలేదు. తెలుసుకున్న శాస్త్రానికి అనుకూలంగా వాడు ప్రవర్తించాలి.

'దేనికి?' - 'తనకి సహజమైన స్వరూపం ఆనందించడంగనక, ఈ ప్రకృతిలో తను బంధనం పొందినప్పుడు తనుకుండే ఆనందం వాడికందకుండాపోతోంది గనక, తిరిగి తన సహజ ఆనందాన్ని పొందినట్లయితే, వాడికి సంతృప్తి, దటాంతో వాడు లోకానికి ఉపకారం చేయగలుగుతాడు. దానికోసం వాడు జ్ఞానాన్ని పొందాలి', అని మనకి శాస్త్రంచెబుతోంది. 'ఆ జ్ఞానం పొందడానికి వీడు చేయవలసినపనికి తగినట్టుగానే ఈ శరీరాలు ఏర్పడ్డాయి', అనేది కూడా మనకి శాస్త్రమే తెలియజేస్తుంది. అంటే, ఒక్కొక్క శరీరం ఏర్పడ్డప్పుడే, ఈ శరీరంతోి, 'ఇదిగో ఇవి వాడు చేయవలసిన పనులు' అనికూడా నిర్ణయం అయివుంటుంది. కొన్ని ప్రధానమైన కార్యక్రమాలు నిర్ణయం చేస్తాయి. మిగిలినవి ఎవరికి వారు ఆయా పరిస్థితులకి అనుగుణంగా తెచ్చుకుటాండు.

అంటే, ఉదాహరణకి, వాడు బ్రాహ్మణుడు గనక అయినట్లయితే, దానితోి వాడు చేయాల్సిన కృత్యం 'వేదాధ్యయనం, యజనము, యాజనము, అధ్యయనము, అధ్యాపనము'. ఇలాటివి వాడు తప్పనిసరిగా చేసితీరాలి. ఆ తరువాత వారివారి ఉత్సాహాన్నిబట్టి, వారివారి అవసరాన్నిబట్టి, వారివారి అవకాశాన్నిబట్టి, ఇంకా ఇతరమైన అనేక విద్యలు వాడు నేర్చుకోవచ్చు, తప్పేంలేదు. అనేకమైన పనులు వాడు చేయొచ్చు, అదీ తప్పు కాదు.

కానీ, వాడికంటూ సహజంగా చేయవలసినవి ఏవైతే వుటాంయో, అంతవరకైతే వాడు సహజంగా చేసితీరాలి. అలా చేయడాన్ని 'స్వధర్మం' అనంటాం. జీవిక కోసమని అవలంబించేవి కొన్ని వుటాంయి, వృత్తులు పుట్టుకతో ఏర్పడ్డ బాధ్యతలని తీర్చుకోవడంకోసం కొన్ని వుటాంయి.

జీవికకోసం ఏర్పాటుచేసుకున్న వాివల్ల కలిగే లాభాలన్నీ కూడా ఈ శరీరాన్ని కొంతవరకూ పోషించు కోవడానికి పనికివస్తాయి. ఎంతవరకూ వాడిక్కడ జీవించి ఓపికగా వుటాండో, అంతవరకూ దీనికి కావలసిన పోషణ, ఆ రకమైన వృత్తివల్ల సాగవచ్చు. కానీ, వీడికి సహజంగా పుట్టుకతోటి ఏర్పడ్డ కొన్ని బాధ్యతలు వుటాంయే, అవి, 'అధ్యయనము, అధ్యాపనము, వ్యజనము, వ్యాజనము'..ఇలాటివి.

అవి గనక వాడు సక్రమంగా చేసుకున్నట్లయితే, ఈ శరీరానికి కారణమైన కర్మమీద వీడియొక్క ప్రభావం చూపిస్తుంది. ఇవి సక్రమంగా తాను ఆచరించగలిగేడా, ఆ వెనకాతల కారణమైన కర్మ నశిస్తుంది, అది తొలగిపోతుంది, అందుచేత, రెండురకాల పనులూ వీడు చేయక తప్పదు.

ఒకి, కర్మనిబట్టి తనకి ఏదైతే శాస్త్రం విధించిందో అలాటివన్నీ. రెండు, ఈవేళ తను జీవించడానికి తన చుట్టూ వుండే పరిస్థితుల ప్రభావాన్నిబట్టి ఏది అవసరమో అది. ఒక్కొక్కసారి, ఏదైతే వేదం తనకి విధించిందో అదే తన జీవికకి కూడా సరిపోవచ్చు. అలాగనక వాడు చేసుకోగలిగితే వాడికి శ్రమ తగ్గుతుంది. ఎవడికైతే వాటివల్ల జీవనం సాగడంలేదు అని అనిపిస్తుందో వాడికి కొంచెం శ్రమ అధికమవుతుంది. ఎందుకంటే వాడు రెండురకాల పనులు, రెండురకాల రంగాలని కూడా వాడు చూసుకోవలసివస్తుంది. ఇవన్నీకూడా 'శారీరకమైన కర్మలు' అనటాంం.

అయితే, ఈ కర్మలు చేసేటప్పుడు వాడు వాిమీదవుంచే ఫలితాన్ని తాను ఆశించకుండా, తాను చేయవలసిన విధిని గుర్తించి తాను చేసుకుంటూవుండాలి. జ్ఞానం కలిగిన తరువాత, 'తను ఈ ప్రకృతిలో ఈ వేళ ఈ బంధనం పొందేను, దీన్నుంచి తాను విడివడాలి' అని అనుకున్నట్లయితే, ఆ కర్మలయొక్క ఫలితాన్ని తాను కోరకుండా చేసినప్పుడు అవి తనని ఎప్పుడూ బంధించేవిగా వుండవు.

అయితే, 'తన సహజస్వరూపాన్ని పొందాలి' అనే కటాంక్ష గనక వీడిలో ఏర్పడితే, లేక 'తనకి వెనకాతల కూడా నడిపేవాడు మరొకడు వున్నాడనే విజ్ఞానం వీడిలో ఏర్పడి, ఆ లోపలుండే తత్త్వాన్ని పొందే ప్రయత్నం చేయాలి' అని వీడు అనుకుంటే, అప్పుడు మూడవ రంగం వీడికి ఏర్పడుతుంది. అది 'ముముక్షు' అని అంటటాం. అంటే, మళ్ళీ ఇక శరీరాలు రాకుండా వుండేట్టుగా, ఏ విధానంలో పనిచేసే అవసరమో దాన్ని వీడు గుర్తించాలి.

ఇలా, మూడు రంగాలు వీడికుంటాయి. ఒకి, శరీరపోషణ. రెండు, ఏర్పడ్డ కర్మని తొలగిస్తూ, దాన్ని తొలగించుకోడానికి కావలసిన పద్ధతిని అవలంబించడం. మూడు, ఇక మళ్ళీ ఈ కర్మబంధంలోకి రానవసరంలేకుండా నిత్యమైన తన స్వరూపాన్ని పొంది, ఆనందించగలిగే స్థితిని తాను సంపాదించుకోవడం. ఇవి మూడూ వీడికి బాధ్యతలు.

'మనిషి తెలుసుకోగలడు గనక మనిషికి వాిని తెలియజేయాల్సిన అవసరం వుంది', అని శ్రీకృష్ణుడు భావించి, అర్జునుడి ద్వారా లోకానికి, శాస్త్రాల్లో చెప్పిన ఆ విషయాలన్నింయొక్క సమగ్రసారాన్ని భగవద్గీతగా మనకి ఉపదేశం చేసేడు. అందులో, 'మనిషి చేసే పనులు ఏ విధంగా చేసేటట్లయితే తనకి బంధకం కాకుండా వుంటాయో', దాన్ని వివరించాడు.

అయితే, 'పనులు చేస్తే ఏదో ఒక ఫలితం వస్తూనేవుంటుంది గనక, ఆ వచ్చే ఫలితాన్ని తాను 'వద్దు', అనుకున్నప్పుడే 'ఏం చేయాలి, దాన్ని ఎలావదలాలి, ఎవరిమీద వదలాలి, ఏ సమయంలో వదలాలి', అనేది తను చెప్పాల్సిన అవసరం వుంది అర్జునుడి విషయంలో.

అయితే, ఆ అర్జునుడిని తాను ఒక వంకగా పెట్టుకుని, మానవజాతికంతికీకూడా తాను ఆచరించే కర్మలయొక్క సన్న్యాసవిధానం ఏమిటీ అనేదాన్ని వివరించడం ప్రారంభించాడు. 'క్రమంలో ఇలా ఆచరిస్తుంటే, ఏమిటవుతుంది అనేది', తాను చెబుతూ, వీడిమీదవుండే ఈ కర్మయొక్క పట్టు, క్రమక్రమంగా తొలగడం ప్రారంభిస్తుంది అని చెప్పేడు. పైనుండే కర్మవాసనలు ఎంతెంత ఎంతెంత తగ్గుతుటాంయో, వీడికి అంతంత జ్ఞానం పెరుగుతూవున్నట్టు లెక్క. జ్ఞానం బాగా పెరిగితే, ఏ విధంగా అనుభవాన్ని తాను పొందుతూవుంటాడనేదాన్ని వివరిస్తూ, 'సమదర్శిత్వం ఏర్పడుతుంది' అని చెప్పేడు.

'సమదర్శిత్వం' అంటే, 'ఈ శరీరాలు ఇన్ని రకాలుగా వున్నప్పటికిన్నీ కూడా, వీటన్నిం వెనకాతలవుండే ఆత్మల్లో తేడా ఏమాత్రం తెలియదు', అనేది గుర్తించడం. దానికి 'సమదర్శిత్వం' అని పేరు పెట్టేడు. పణ్డితాః సమదర్శినః అని చెప్పేడు.

'ఈ సమదర్శిత్వం ఎవరికి ఏర్పడుతుందీ అంటే, ఎవరికి పణ్డా పుడుతుందో, ఎవరికి చక్కని జ్ఞానం కలుగుతుందో, వాడికి సమదర్శిత్వం ఏర్పడుతుంది', అంటాడు.

ybrao-a-donkey's humble comments. वैबीराव एक गधे के विनम्र राय . వైబీరావ్ గాడిద వినమ్ర వాణి. You have every right to differ with me. I respect your right. आपको मेरे मत से भिन्न राय रखने के संपूर्ण हक है। मै उस अधिकार को परिपूर्ण रूप से गौरव देता हुँ. మీకు, మీ భిన్నమైన అభిప్రాయాన్ని కలిగిఉండే సంపూర్ణ హక్కు ఉంది. దానిని ఎంతో నేను గౌరవిస్తాను. However, pl. examine this donkey's views also. परन्तु एस गधे के दृष्टिकोण को भी अनुशीलन कीजिये. కానీ ఈ గాడిద దృష్టికోణాన్ని కూడ ఓర చూపుతో కంటజూడుమీ, క్రీగంట జూడమీ.

Though I have a strong desire to translate the above Email message, and the interpretations into English and Hindi, and answer to every point raised therein, I am unable to do it, because it is not in our focus.

Two principal questions, which the above email message raised, I wish to answer:

1. The incorrect meaning derived by me from the verse

vidya vinaya sampannE brAhmaNE gavi hastini
Suni caiva SvapAkE ca panDitAha sama darsinaha.

विद्या विनय संपन्ने ब्राह्मणे हस्तिनी

शुनिश् चैव श्वपाके च पंडिता सम दर्शिनः ।

విద్యావినయసమ్పన్నే బ్రాహ్మణే గవి హస్తిని | శుని చైవ శ్వపాకే చ పణ్డితాః సమదర్శినః || 18 ||

The interpretation given in the Ramanuja's commentary furnished by my friend in the above email message may be correct, from the point of view of grammar. It pertains to the "case ending--7th called saptami vibhakti". In terms of English grammar, it comes to the preposition " 'in, within', Hindi "mE", Telugu 'andu, yandu' " . Both the 6th case [shashThi vibhakti) 'mE' (Telugu 'lO')] and the 7th case 'mE' 'andu, yandu' have a very similar meaning. Dividing line is thin. I do not want to go deeply into this grammar, because for our purpose it will not help.

According to the grammatical interpretation, because the same "preposition" English 'in', Hindi 'mE', (Telugu: andu) is used for all the items in respect of which equanimity is to be shown, i.e. 1. possessor of the wealth of education, humility, 2. Brahmin 3. cow 4. elephant 6. dogs 7. dog-eaters, they are all individual items. Then the above discussion goes into the merits and demerits of each item.

For our purpose of clarity, I wish to say the preposition of 7th Case for 'vidyA vinaya sampannE' might have been a later-period modification, by some grammar Expert.

The original intent seem to be Scholars show equanimity between the two classes: Class 1: Respectable class consisting of a Brahmin who is endowed with the wealth of education, humility, + cows + elephants.

Class 2: "Abominable wretched" class consisting of dogs, dog-eaters.

Between the two extremes, we have another class of sufferers like wives (dharma patnis), concubines (keeps), non-brahmin amAtyas-ministers of those days, artisans, elevated servants, who are like fills between two bread loaves.

In protocol terms we get VVIPs, hoi polloi, and the UNIPs (unimportant persons or, outcastes in sub-menial professions (below even servants).

Ordinary people who are not scholars honor the Respectable Class 1, and view the Class 2 with condescension.

Scholars do not follow that type of discrimination. Scholars treat both the classes equally.

In the above E mail message you get 7 creatures which are to be treated individually.

As per our reading there are two classes, Class 1 which ordinary people consider as noble and respect, and Class 2 which ordinary people despise. Vidya vinaya sampanne (One who is rich in education and humility) - these words this donkey treated as "attributive adjectives" to embellish the word "Brahmin" (Priest).

Whether to respect an Priest (simple priest without noble attributes) is a question of interpretation on the basis of customs, demurs and disputes. But a priest who is endowed with "scholarly learning, humility" definitely emerges as honorable. Customarily elephants, cows are respected in India. Thus you will get the left side of the equation. On the right side you have two abominable things (from the point of view of non-scholars), dogs and dog-eaters. Then you will get the result of Class 1 > Class 2.

PROOF निरूपण ఋజువు

Epic Vyasa Mahabharata, Book of Forest (3rd Parvam AraNya Parva), Chapter 2, Verses 56, 57 etc.(Chapter Nos., verses Nos. may vary in different versions of Mahabharata. In "purified versions" some lines also may get amiss.

I am quoting from the Vyasa Mahabharata English translation text of Late Kishore Mohan Ganguly:

naatmaartham paacayed annam na vruthaa ghaatayet paSu`n--
na ca tat svayam aSniiyaad vidhivad yan na nirvapet
57 SvabhyaS ca SvapacebhyaS ca vayobhyaS ca avaped bhuvi--
vaiSvadevam hi naamaitat saayampraatar vidhiiyate
---missing line about food thrown to chandalas (outcastes), dogs and birds. -----
vighasaaSii bhavet tasmaan nityam ca amrutabhojanah--
vighasam bhrutyaSesham tu yajgnaSesham tatha amrutam
etaam yo vartate vruttim vartamaano gruhaaSrame--
tasya dharmam param praahuh katham vaa vipra manyase

The host, rising up, should advance towards the guest, offer him a seat, and duly worship him. Even this is eternal morality. They that perform not the Agnihotra not wait upon bulls, nor cherish their kinsmen and guests and friends and sons and wives and servants, are consumed with sin for such neglect. None should cook his food for himself alone and none should slay an animal without dedicating it to the gods, the pitris, and guests.

Nor should one eat of that food which hath not been duly dedicated to the gods and pitris. By scattering food on the earth, morning and evening, for (the behoof of) dogs and Chandalas and birds, should a person perform the Viswedeva sacrifice.

Yudhishthira used to comply with the above preaching, i.e. treating dogs and chanDAlas as one class and throwing food for them separately. Here Yudhishthira will invite Brahmins with folded hands, offer his seat, worship them. This is the Class 1. After everybody eats, Yudhishthira will throw food to dogs and chanDAlas (class 2). Okay pl.?

My friend wrote: చెత్త అర్థాలతో కంపు చేసేరు కొంతమంది భాష్యకారులు. Commentators have messed up with dirty (Telugu chetta=garbage-like) meanings.

This is about the chAturvarnam maya ... verse. I shall reply about this in my next blog post.

Subject to substantial Revision, additions and deletions. To continue and revise this, with more proof.. सशेष. సశేషం.